της Ρίκας
Βαγιάνη

Θα ξεράσω με τις
αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον
Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε
«ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε,
έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το
είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το
ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας.
Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα»
τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το
φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;»
Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω
να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι
δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού,
κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα
πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα
της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.
Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που
ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και
μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν
ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως
με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα.
Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το
χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος
άνθρωπος που θα μπορούσα να ποτέ σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των
εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν
από μας». Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον
κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους
«αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που
δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας
συνάφι. Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που
αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια
διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν
υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα,
απλώς δεν υπάρχεις.
Δεν ήταν «ένας από μας».